VERSLAG ROB DE GROOT: STROKEPLAY KAMPIOENSCHAP 2025
04-08-2025Mijn naam is Rob de Groot en ik ben inmiddels 6,5 jaar lid van deze golfclub. Na ruim 35 jaar voetballen was het tijd voor wat anders. Samen met mijn zwager Danny Harreman ben ik lid geworden en we werden destijds hartelijk ontvangen. Drie charmante dames vertelden ons alles over de club, in een speciaal ingerichte ruimte voor leden in het clubhuis. Aan de muur hingen borden van alle kampioenschappen, met daarop de namen van alle winnaars. Er stond een prijzenkast vol schitterende trofeeën. Ik vond het geweldig, dit is hoe ik het voor mij zag, dit hoort bij golf.
Drie keer is scheepsrecht!
Vandaag is het zaterdag 2 augustus, en het moest er maar eens van komen. Twee keer eerder had ik meegedaan aan dit kampioenschap. In mijn eerste editie eindigde ik als derde, achter twee Jeroens (Michels en van Hoorn). Vorig jaar was mijn tweede poging: ik stond lang voor op Jeroen van Hoorn, maar op hole 17 maakte ik een bogey, waarna Jeroen me genadeloos aftroefde met een birdie. Het werd een tweede plek. Toch een mooi resultaat, waar ik niet ontevreden over was.
Als die lijn zich doorzet, zou het dit jaar moeten lukken. Sinds vorig jaar ben ik beter en consistenter gaan spelen. Een paar indoorlessen in Wijchen, in november, hebben daarbij geholpen. Met een handicap van rond de 7.1 mocht ik vandaag de baan in, samen met Rogier Molenschot en Pieter van Kessel. We vertrokken nog met het idee dat er rond 10 uur een buitje zou vallen. Dat pakte anders uit: het werd vechten tegen de elementen. De grootste uitdaging was om alles zo droog mogelijk te houden, de eerste 9 regende het onafgebroken. Ik heb zelfs overwogen om er gewoon mee te stoppen. Hier had ik toch helemaal geen zin in? Dit was niet het beeld dat ik had toen ik samen met Danny lid werd, dat plaatje zag er heel anders uit.
Gelukkig toch doorgespeeld en bleef het tijdens de tweede 9 holes droog, en al met al wist ik het redelijk bij elkaar te houden: 41 slagen op de eerste 9, en 41 op de tweede 9. Lekker constant. Na een drankje en een gezellige afsluiting met mijn flightgenoten bleek mijn score goed te zijn: ik sta eerste, met een voorsprong van respectievelijk 4 en 5 slagen op Richard Rijnja en Jeroen van Hoorn.
Zondag 3 augustus, gelukkig is het weer vandaag beter. De baan ligt er prachtig bij dus daar mag het niet aan liggen. De spanning begint toch wel op te bouwen als ik op de teebox van hole 1 sta. Deze twee heren zijn niet de eerste de besten: ervaren golfers die precies weten hoe ze dit soort wedstrijden kunnen winnen. Richard is er nog niet helemaal klaar voor. In de verte komt Ria Rijnja aangefietst, ze komt het handschoentje van Richard brengen, die was hij vergeten. We kunnen beginnen, ik heb een comfortabele voorsprong, dus het plan is simpel: “uit de shit blijven!”.
De eerste 9 holes verlopen niet geweldig. Gelukkig spelen Jeroen en Richard niet beter dan ik, dus de marge blijft ongeveer gelijk. In mijn achterhoofd tel ik de stand een beetje mee. Op hole 9 gaat het bij Jeroen mis, waardoor ik weer wat uitloop op hem. Richard speelt mooi constant, staat 2e dus ik focus ik me nu vooral op hem. We nemen de scores door na 9 holes en ik blijk beter gespeeld te hebben dan ik dacht: toch weer 41 slagen! En dankzij de 44 en 45 van Richard en Jeroen sta ik nu zelfs nog ruimer voor. “Oké, nog niet achterover gaan leunen — het is nog niet klaar”. Gewoon uit de problemen blijven en parren maken.
Hole 10: mijn tegenstanders maken een bogey, ik maak een birdie! Nu begin ik het echt te geloven, ik heb meer dan 10 slagen voorsprong. In mijn achterhoofd houd ik nog een beetje rekening met Jos Voermans. Hij had op zaterdag dezelfde score als Jeroen en liep in de flight vóór mij. Zou hij alsnog roet in het eten kunnen gooien? “Ge wit ooit nooit nie” zeggen ze hier in Brabant. Maar dan moet hij wel een ronde van 76 lopen, dat heeft hij denk ik nog nooit gedaan?
Vanaf hole 16 rijden Paul van den Hout en Berry van Veldhoven nog een paar holes mee. Berry vraagt hoeveel slagen ik op de 2e negen heb. Ik tel snel en kom uit op 37, met nog 1 hole te gaan. “Dan nog ff één par maken, dan heb ik 4x 41 slagen” zeg ik tegen Berry. Dat lukt helaas net niet — het wordt een bogey en ik kom uit op 83. Op het terras zie ik een paar golfvrienden toekijken, en zelfs mijn vriendin en haar zoon zijn er. Wat een prachtige dag. En wat is golfen dan toch een heerlijke sport! Ik ben 1e en Jos weet een mooie 2e plek te veroveren voor Richard, die 3e is geworden.
Het is gelukt! Ik ben Strokeplay kampioen! Een onvergetelijke herinnering én … mijn naam op het bord!
Ik wil mijn flightgenoten van beide dagen bedanken voor het fijne gezelschap. Ook dank aan de organisatie — het blijft toch een hele klus om al die scores goed te verzamelen en alles in goede banen te leiden. En Paul: bedankt voor de mooie woorden, de bloemen, én mijn handdoekje en polo (die laatste moet nog komen 😉). Verder alle andere winnaars van de dag, gefeliciteerd.
Hopelijk zien we elkaar snel bij een andere leuke activiteit van onze Golfclub de Loonsche Duynen.
« Terug
